Google meselesi için, İrlanda benden “tüm sertifikalı marifetlerim” için ilgili eğitim kurumundan alınacak orijinal belgeler istiyor. Mesela diplomanın fotokopisi falan olmuyor. Orijinalini versen oluyor olmaya da o zaman geri vermiyorlar diplomayı!
Bu ihtiyaçtan MIT’den “bu adam şu tarihlerde buradaydı, kendisine de şu dereceyi verdik” içerikli adı “derece sertifikasyonu” olan bir belge istedim. Fax çektim bunun için. “Bana bu belge lazım, mümkün olan en hızlı şekilde bana ışınlayın” diye. Parası benden olmak üzere kargo şirketi kullanıyorlar çünkü. Kredi kartı bilgilerini de yazdım. Ertesi gün cevap geldi. “Sen bunu imzalamamışsın, imzalamadan para çekemeyiz biz kredi kartından, imzala bir daha faxla o zaman çok çabuk göndeririz” dediler. Salıyı Çarşambaya bağlayan gece 02:00 sularında bu sefer imzalı bir fax gönderdim.
Çarşamba öğlen, Yasemin elime bir zarf tutuşturdu. DHL zarfı. İçinden ilgili belge çıktı. Işık hızında servis oldu gerçekten. Fax ellerine geçer geçmez vermişler postaya. Dokuz saat sonra elimdeydi.
Enteresan kısmı şu: Aynı belgeden bir de Boğaziçi Üniversitesi’nden almam gerekiyor. Oradan almak için bizzat kayıt işlerine gitmem gerekecek. Hem de iki gün üst üste. Bir gün talebimi bildirmek için. Sonraki gün belgeyi teslim almak için.
Kimse alınmasın ama, medeniyeti kullanmayı bilmek gerek.
Boğaziçi Üniversitesi benim okulum. Orayı hep “doğal evim” olarak gördüm, halen de görürüm. Dört yıl öğrenciliğim, 7 yıllık da hocalığım var orada. Ama şu kayıt işlerinde işlerin halen adam getirip götürerek, bugün başvur yarın al mantığıyla çalışıyor olmasını hazmedemiyorum işte.
MIT’yi övmek için başlamıştım yazıya, bakın olay nereye geldi.
Bu kadar zor ve geç gelmemeli medeniyet. Basit meseleler bunlar.
Bir cevap yazın